Kayseri’nin bağrında, Kadir Has Stadı’nda dün gece yaşanan manzara sadece bir futbol yenilgisi değil, aynı zamanda bir uyanış çığlığıydı. Beşiktaş geldi, gördü, dört golle geçti. Bizim Kayserispor ise sadece izledi.
Rafa Silva’nın attığı goller, Kartal’ın kanat sesleri stadın her köşesinde yankılandı. Portekizli yıldız belki kendi tarihini yazdı ama bizim oyuncular da tarihe geçti: Bu sezonun en dağınık, en silik, en çaresiz görüntüsüyle!
Kayseri futbolu, Anadolu’nun onurlu direnişinin sembolü olması gerekirken, sahada teslim bayrağını böylesine erken çekmek bizlere yakışıyor mu? Tribündeki taraftar dişini tırnağına takmış, cebindeki son kuruşu bile bile bilete vermişken bu ruhsuzluk kabul edilebilir mi?
Bakın; futbol sadece koşmak değil, sadece pas atmak değil. Futbol, yüreğini sahaya koymaktır. Dün gece Kartal sahaya yüreğini koydu, bizim takım ise ayaklarını bile zor sürükledi.
Evet, Beşiktaş büyük takım, kadrosu güçlü. Ama Kayserispor hiçbir zaman sahaya "küçük" çıkmazdı. Dün gece olan, sadece skor değil; ruhun kaybıydı.
Buradan futbolculara, teknik ekibe ve yönetime sesleniyorum:
Kayseri bu futbola razı olmaz! Bu şehir tarih boyunca yenilgiden değil, mücadeleden beslenmiştir. Eğer bu formanın ağırlığını taşıyamıyorsanız, Kayseri tribünleri size en ağır hesabı sorar.
Dört gol yedik ama esas darbe yüreğimize indi.
Kayseri sahada ayağa kalkmazsa, yarın çok geç olabilir.
